In het verhaal rondom Danse Macabre speelt de familie Charlatan een belangrijke rol. In de making of serie op YouTube, maar ook bij de entertainment act die vanaf de winter 2022/2023 in het park te zien is, vertellen Otto en Virginie Charlatan het verhaal van hun betovergrootvader Jozef Charlatan. Op de Efteling Blog verscheen gelijk met een nieuwe aflevering van de making of een 'pagina' uit het dagboek van de familie Charlatan. In het eerste deel stellen ze zichzelf voor. In de opvolgende delen is te lezen wat hun belevenissen in hun zoektocht naar wat er gebeurd is met Virginie haar betovergrootvader Joseph Charlatan.

Dagboek van de Familie Charlatan

Deel 1 - Familie Charlatan
Hallo, mijn naam is Otto Charlatan. Mijn vrouw en ik zijn handelaren en leiden een reizend bestaan. We zijn fameus in vele landen! Wij gaan waar de melodie van ons houten draaiorgel Esmeralda ons stuurt. Zij is onze steun en toeverlaat en al zo lang in onze familie als we ons kunnen heugen. Zij heeft ons hier naartoe geleid. Zij wist de weg en wij moesten haar volgen. Via Parijs, Wenen, Argentinië en Buenos Aires naar deze onheilspellende plek midden in de bossen, waar we voorlopig ons kamp op hebben gezet.

Ongeluksbestrijding en gelukzoekerij
Mijn vrouw, Virginie, zij kan alles! Zij wist dat we hier naartoe moesten komen, naar deze plek. Zij is de enige echte Hooglerares Doctorandus Virginie Charlatan! Door haar speciale gaven is ze hooglerares in de ongeluksbestrijding en zoeken naar geluk. Aan het houten bureautje in onze tent maakt Virginie de geluksbrengers, waarmee ze je helpt bij het bestrijden van al je vrezen en angsten. Ach ja, de tent. Het is ons huis, ons hele hebben en houwen. Hier slapen we, eten we en bestudeert mijn lieve Virginie haar oude boeken. Wie hebben we dan nog meer? Oh ja, de ezel natuurlijk. En onderweg naar het Huyverwoud, hoorden we een kitten miauwen. Het leek wel of het op ons zat te wachten aan de rand van het bos. Dit zwarte katje, met twee verschillende kleuren ogen, is het nieuwste lid van onze bescheiden familie.

Zolang het orgel draait
Om de doden tevreden te stellen is het echt van levensbelang dat het houten orgel blijft draaien. Daarom is muziek zo’n belangrijk onderdeel van ons leven. Esmeralda is ons oudste familie-erfstuk, maar ook onze gids in deze duistere tijden. Ze is nog van de betovergrootvader van Virginie geweest. Wist je dat hij ooit deelnam aan een beroemd muziekconcours? Als dirigent notabene. Daarna is hij spoorloos van de aardbodem verdwenen. Dat houdt mijn Virginie nog elke dag bezig.

Het Onnoembare
Je vraagt je misschien af waarom we juist hier, op deze huiveringwekkende plek, zijn neergestreken. Ik zal het je uitleggen. Mijn vrouw en ik zijn hier, omdat wij iedereen voor iets kwaads willen behoeden. Iets waar wij heel ons leven naar hebben gezocht... Ondanks al het onbegrip. Hier in deze bossen, tussen het onheilspellend ritselende gebladerte van de eeuwenoude bomen, houdt het zich verscholen. Mijn vrouw en ik bevinden ons in de aanwezigheid van Het Onnoembare.”

Wij doen er alles aan om ook jou bij te staan en je te behoeden voor het ongeluk en de rampspoed die je hier wellicht te wachten staan! Daarom breng ik vanuit deze bossen verslag uit van wat ik voor mijn ogen zie gebeuren. Bereid je voor op het ergste.

Deel 2 - Een gruwelijke ontdekking

Virginie en ik zijn naar deze bossen geleid door de klanken van ons orgel Esmeralda. Zelfs ik voel dat er iets mis is met deze plek. Virginie zegt dat het te maken heeft met Het Onnoembare.

Zoektocht in de bossen
Eerder vanavond volgde ik Virginie de bossen in. We waren op zoek naar waar die vreemde muziek vandaan kwam. De muziek die we in het kamp gehoord hadden. Maar ik raakte Virginie kwijt. Alles wat ik zag was duisternis. En die klauwachtige takken, die sneden in mijn gezicht. Ik hoorde zachte stappen tussen de bomen. Niet van Virginie. Van iets of iemand anders. Mijn hart klopte in mijn keel. Ik was bang. Het was ijskoud. Ik dacht dat ik nooit meer uit dat bos zou komen. En toen zag ik ze. Felle ogen, die vanuit het donker naar mij keken.

Het was onze kitten. Hij was ons gevolgd. Virginie wilde hem niet helpen, ze vertrouwde iets niet aan het dier. Virginie wilde juist verder richting dat wat vanuit de bossen haar aandacht trok. Toen hoorden we opnieuw de muziek. Het klonk alsof die muziek opsteeg uit de grond. Het gaf me kippenvel. En ik voelde me akelig. Alsof langzaam al het gevoel uit mijn lichaam verdween. Ik begreep niet hoe.

Verre voorvader
En toen zagen we het. Een graf, ik denk echt al eeuwen oud, met daarop een bekende naam: JOSEPH CHARLATAN. Eenmaal terug in de tent vertelde Virginie me over hem. Ze zei dat de naam op het graf toebehoorde aan haar verre voorvader, een wereldberoemde dirigent. Virginie zei dat hij eeuwen geleden spoorloos verdween, samen met zijn complete orkest. Wat doet Joseph’s graf hier in dit bos? Wat is er met hem gebeurd?

Deel 3 - Een oude taveerne in het bos

Otto: “Vannacht vonden Virginie en ik in het bos het graf van Joseph Charlatan, een verre voorvader van Virginie. Maar iets is ons daarna vanuit het bos naar het kamp gevolgd. Een koude aanwezigheid. En die muziek! Die muziek die ons ‘s nachts de meest diepe, vreselijke nachtmerries geeft.”

Alles weg
Virginie: “Met kippenvel werden Otto en ik vanmorgen wakker. De rillingen lopen nóg steeds over ons hele lijf. En dat niet alleen. We ontdekten dat onze spullen weg waren. Onze ezel, ons voedsel. En zelfs ons orgel: Esmeralda. We zijn ons kapot geschrokken. Dit was geen werk van rovers. Ik denk dat dat iemand, of iets, Esmeralda heeft meegenomen. Ik heb het gevoel dat ze ons iets wil vertellen, dus we moeten haar vinden!”

De taveerne
Otto: “Direct na de verdwijning van Esmeralda zijn Virginie en ik naar haar op zoek gegaan in het bos. We liepen de hele dag. De zon ging onder, de kou zette in. En toen, in de avondschemer, kreeg Virginie een akelig besef.”

Virginie: “De route die wij lopen, is precies dezelfde weg als mijn voorvader Joseph Charlatan met zijn orkest had afgelegd... Decennia geleden. Waarom volgden wij in zijn voetsporen? Wat staat ons te wachten aan het eind van deze tocht? Toen zagen we in de verte iets wat leek op een oude taveerne. En dat niet alleen. Daar stond Esmeralda!”

Er is iets mis
Otto: “Virginie had gelijk, Esmeralda had ons naar deze taveerne toe geleid. We waren blij om haar weer terug te vinden. Tot we ontdekten dat er dingen anders waren aan haar. Zo waren de juten zakken weg, die tijdens het rijden de poppen op het orgel beschermen. En dat niet alleen. Er was iets mis met Esmeralda. Iets goed mis.”

Virginie: “Iets kwaads had Esmeralda gegrepen. Iets dat heel dit gebied nu vulde. Mijn lichaam verstijfde. Wat er gebeurde konden we nauwelijks bevatten. Esmeralda’s muziek klonk luid en ijzig. Het deed pijn aan onze oren.”

Een winkel met speciale middeltjes
Virginie: “Samen liepen we naar de oude taveerne. Ik zette de eerste stap naar binnen. Achter die vervallen deur in de gapende duisternis voelde het alsof er in iedere hoek iets verscholen zat. De vloer kraakte. De wind huilde rond het afgebrande dak. Hier besloten we voortaan te blijven. Anders sliepen we in het woud.”

Otto: “Deze taveerne is geen perfecte plek, maar het is wel ideaal voor waar wij het beste in zijn: een winkel openen, voor speciale middeltjes. Middeltjes tegen Het Onnoembare.”

Deel 4 - De vondst van een dagboek

Virginie: “Dit wordt onze tweede nacht hier in de oude taveerne in het bos. De eerste nacht hebben Otto en ik nauwelijks kunnen slapen. Er klonken vreemde geluiden. Ik weet niet hoe het kan, maar tegen het aanbreken van de ochtend hoorden we voetstappen. Iets of iemand leek ons onderkomen binnengedrongen te zijn. Deze taveerne heeft een ver, maar duister verleden. Ik voel het.”

Otto: “Welke onbekende kracht dooft onze kaarsen en laat de kroonluchters beven? Wat zorgt voor dit onheilspellende gevoel in onze botten? En waar komen die vreemde geluiden toch vandaan? Hoewel ik beefde van angst ging ik samen met Virginie op verkenning uit.”

Virginie: “Er leek wel geluid uit de stallen te komen. We hielden onze adem in. En pas toen de voetstappen niet meer klonken, besloten we te kijken. Toen zagen we het. Achter een stapel spullen.”

Virginie: “Otto herkende het als die zwarte kitten uit het bos. Hij was opgelucht en strekte zijn hand om het te aaien. Ik waarschuwde hem nog. Plots hoorden we een vijandig geblaas en haalde de kitten uit. Er verschenen er dieprode krassen op de hand van Otto. De kitten verdween, maar we vonden op zijn plek wel iets anders.”

Otto: “Verstopt tussen andere spullen in de stal vonden we een stapel papieren! Het zijn dagboekpagina’s van niemand minder dan Joseph Charlatan, de voorvader van Virginie. Hij beschrijft muziek. Een compositie die hij moest spelen: de Danse Macabre.”

Otto: “Ineens hoorden we een klap tegen het raam. Virginie keek, maar zag niks. Alleen diepe duisternis. Maar ik? Ik zag het wel. Een levensgrote schim met een monsterlijke vorm. Wat wil het van ons?”